تنبـــــــــــــل

شب و نازي ‚ من و تب قسمت اول   من:همه چی از یاد آدم میره ، مگه یادش که همیشه یادشه! یادمه قبل از سوال، کبوتر با پای من راه میرفت! جیرجیرک با گلوی من می خوند! شاپرک با پر ِ من پر میزد! سنگ با نگاه ِ من برف ُ تماشا می کرد! مست می کردم من با زنبور، از گس ِ عطر گل بابونه! سبز بودم در شب رویش گلرگ پیاز! هاله بودم در صبح، گرد چتر ِ گل یاس! گیج می رفت سرم، در تکاپوی سر ِ گیج عقاب! نور بودم در روز! سایه بودم در شب! خود ِ هستی بودم روشن ُ رنگی ُ مرموز ُ دوان! من ِ افریته مرا افسون کرد، مرا از هستی خود بیرون کرد! راز خوش بختی آن سلسه خاموشی بود، خود فراموشی بود! چرخ ...

مقبره ی حسین پناهی عزیزم مدار   خورشید ، جاودانه می درخشد در مدار ِ خویش ! ماییم که پا جای پای خود می نهیم و غروب می کنیم هر پسین ! آن روشنای خاطر آشوب در افق های تاریک ِ دوردست ، نگاه ِ ساده فریب ِ کیست که هم راه با زمین مرا به طلوعی دوباره می کشاند ؟ ای راز ! ای رمز ! ای همه ی روزهای عمر ِ مرا اولین و آخرین ...

نیم ساعت پیش، خدا را دیدم که قوز کرده با پالتوی مشکی بلندش سرفه کنان در حیاط از کنار دو سرو سیاه گذشت و رو به ایوانی که من ایستاده بودم آمد، آواز که خواند تازه فهمیدم پدرم را با او اشتباهی گرفته ام. ...

اشتباه از ما بود اشتباه از ما بود که خواب سر چشمه را در خیال پیاله می دیدیــــم . دستهامان خالی .. دلهامان پر .. گفتگوهامان مثلآ یعنی ما . کاش می دانستیم هیـــچ پروانه ای پریروز پیلگی خویش را به یاد نمی آورد. حالا مهم نیست که تشنه به رویای آب می میریم. از خانه که می آیی ؛ یک دستمال سفید ، پاکتی سیگار ، گزین شعر فروغ و تحملی طولانی بیاور .... احتمال گریستن ما بسیار است !     از : سید علی صالحی ...

من شاعرم از من بعید نیست شب را سپید بنویسم و روز را سیاه من شاعرم از من بعید نیست دیوار را سبز کنم و سقف را زرد و زمین را آبی من شاعرم از من بعید نیست با سایه ام خیال های رنگی ببافم یا همسایه ی سایه های خیالی شوم من شاعرم باور کن... روی این صفحه ی سفید کاغذم پرواز برای من کاری ندارد من با بالهایم پرواز نمیکنم من با کاغذ و قلمم به آسمان می روم من شاعرم ... این را باور کن که اگر دلت را به نوشته هایم بدهی تو هم با من همراه می شوی.. فقط همین را باور کن . . . من شاعرم یک... دو... سه... پرواز ...

من از جهانی دگرم ساقی از این عالم واهی رهایم کن نمی خواهم در این عالم بمانم بیا از این تن آلوده و غمگین جدایم کن جدایم کن... تورا اینجا به صدها رنگ می جویند تورا با حیله و نیرنگ می جویند تورا با نیزه ها در جنگ می جویند تورا اینجا به گرد سنگ می جویند ... تو جان می بخشی و اینجا به فتوای تو میگیرند جان از ما نمی دانم کیم من؟ آدمم، روحم، خدایم یا که شیطانم؟ تو با خود آشنایم کن... ... اگر روح خداوندی دمیده در روان آدم و حواست پس ای مردم... خدا اینجاست خدا در قلب آدمهاست خدا در قلب انسانهاست به خود آی... تا که دریابی خدا در خویشتن پیداست . . . ...

اکنون این منم کودکی در آستانه ی 22 سالگی... باز باران با ترانه می خورد بر بام خانه خانه ام کو؟ خانه ات کو؟ آن دل دیوانه ات کو؟ فصل خوب سادگی کو؟ یادت آید روز باران گردش یک روز دیرین؟ پس چه شد دیگر کجا رفت؟ خاطرات خوب و رنگین در دل آن کوی بن بست در دل تو آرزو هست؟ کودک خوشحال دیروز غرق در غمهای امروز یاد باران رفته از یاد آرزوها رفته بر باد باز باران،باز باران می خورد بر بام خانه بی ترانه، بی بهانه شایدم گم کرده خانه! ! !